برف حدود 85 درصد از اشعه ماورا بنفش را منعکس می‌کند و این اشعه در صعود‌های برفی باعث آسیب و سوختگی قرینه چشم می‌شود. برف کوری پس از حدود 20 دقیقه حضور در منطقه برفی ایجاد می شود و علایم آن شش تا 12 ساعت بعد در چشم بروز پیدا می کند.
ریزش اشک و گاه خشکی چشم ها، درد، تاری دید، احساس جسم خارجی در چشم، قرمزی چشم و حساسیت به نوراز جمله علایم برف کوری هستند. در این زمان، مبتلایان به برف کوری باید از مالیدن چشم خودداری کنند زیرا مالش چشم سبب تشدید بیماری می شود.
علایم برف کوری پس از 18 تا 24 ساعت با رعایت نکات لازم از بین می رود. کوهنوردانی که در چشمان خود لنز دارند باید لنزها را در مناطق برفی از چشم خارج کنند. هنگام برف کوری ضمن پرهیز از نور، باید روی چشمان را به مدت 24 ساعت با پارچه تمیز بست. استفاده از عینک آفتابی استاندارد از دیگر راه های کنترل درد و سوزش چشم ناشی از برف کوری می باشد.
کوهنوردان هنگام برف کوری می توانند برای کمپرس سرد از یخ یا برفی که در یک پلاستیک درون یک پارچه پیچیده شده و یا از یک بطری یا قمقمه حاوی آب سرد استفاده کنند. افرادی که دچار برف کوری می شوند نباید یخ یا برف را بطور مستقیم روی چشم یا پوست صورت خود بگذرانند.
منبع: انجمن پزشکی کوهستان ایرانیان